İstanbul Ansiklopedisi, İstanbul’u yalnız komutanları, padişahları, şairleri ve devlet adamlarıyla değil, tüm halkıyla tanıtmayı amaçlayan bir başyapıttı. İstanbul’un cami, mescid, tekke, türbe, kilise, ayazma, çeşme, sebil, saray, yalı, konak, köşk, han, hamam, tiyatro ve kahvehaneleri bu ansiklopedi maddelerinde kendine yer bulacaktı. Devlet adamı, alim, şair, sanatkâr, iş adamı, hekim, muallim, hoca, derviş, papaz, keşiş, meczup, hanende, sazende, çengi, köçek, ayyaş, derbeder, pehlivan, tulumbacı, kabadayı, kumarbaz, hırsız, serseri ve dilencilerin, sehrin tüm şöhretlerini kucaklayan bir çalışma olacaktı. İstanbul’un dağı, bayırı, suyu, havası, mesire yerleri, bahçeleri, bostanları ve bütün tabiat güzelliklerini ve coğrafyasını da… Sokakları, mahalleleri, semtleri, yangınları, salgınları, zelzeleleri, ihtilalleri, cinayetleri ve dillere destan olan aşk maceralarını da unutmamak gerek. İstanbul halkının devir devir adet, gelenek, giyim ve kuşamı; İstanbul argosu, şehre ait resimler, şiirler, kitaplar, romanlar, seyahatnameler ve İstanbul’a gelmiş şöhretleri yazacaktı Reşad Ekrem. Maddi meseleler yüzünden tamamlanamayan çalışma, klasik bir ansiklopedide olmayacak maddeler, kişiler ve olayları içerecekti. Özgünlüğün ve önemi bundan kaynaklanıyordu. Koçu’ya göre bu ansiklopedi İstanbul’un tapusuydu. 1959’da ansiklopediyi birlikte çıkardığı ortağının yeteri kadar kâr elde edemediğini söylemesiyle ortaklık bozuldu. Koçu, babasından kalan köşkü satarak kiralık bir apartmana taşındı, ansiklopediyi tamamlamak için uğraştı. Maddi durumu ve ömrü “G” harfinin “Gökçınar” maddesine kadar yetti. Koçu, Z harfine kadar tüm maddeleri tasnif etmiş ve her madde için bilgiler toplamıştı.
