Pablo Picasso'nun Mavi Odası Mavi Oda, Pablo Picasso'nun en eski başyapıtlarından biri olarak kabul edilir. Picasso 19 yaşında ve Paris'te yaşarken boyalıydı ve mavi renk tonlarının hakim olduğu melankoli sahnelerinin ilk "Mavi Dönem" inin ilk eserlerinden biridir. 2014'te bilim insanları, "Mavi Oda" 'ın boyalı yüzeyinin altında gizli bir görüntü bulduklarını açıkladılar ve Associated Press'in bildirdiğine göre çenesini ellerine dayayan bir kravat giyen bir adamın gizli portresini gösterdiler . Gizemli adamın kim olabileceği henüz bilinmiyor, ancak kesinlikle Picasso'nun kendisinin bir portresi değil. Bir olasılık, 1901'de Paris'te Picasso'nun ilk şovunu yapan sanat eseri satıcısı Ambroise Vollard'dır. Sanat tarihçileri, "The Blue Room" u boyadığında Picasso'nun fakir ama çok üretken olduğunu söylüyor; bu nedenle eski bir tuvali yeni bir fikir için yeniden kullanması alışılmadık bir şey değildi. Salvador Dali'nin Belki Sürdürmesi Bununla birlikte, bazı şeyleri çok fazla görmek kesinlikle mümkündür. İspanyol sanatçı Salvador Dali'nin sürrealist eserleri, uzun zamandan beri felsefi yorumlamalar için verimli bir zemini sağlamış ve 1931'deki "Belleğin Sadakati" tablosunda ünlü ergime saatleri dikkatli bir masal sunmaktadır. O dönemde ünlü bir yorum Dali'nin eritme saatlerinin, Albert Einstein'ın özel görelilik teorisinde ifade edilen zaman ve mekân akışkanlığına sembolik bir referansı olmasıydı: "sabit bir kozmik düzen fikrimizin çöküşüne dair bir Gerçeküstü meditasyon" olarak bir sanat tarihçisi yazdı. Ancak Dali'ye daha sonra bu teoriyi Belçikalı bilim adamı Ilya Prigogine tarafından sorulduğunda, mektubunda tablo içindeki çarpık ve damlayan saatlerin Einstein'ın uzay ve zaman teorileri tarafından esinlenilmediğini - ancak Camembert peynirinin güneş altında erimesini izleyerek yanıtladı. . Sistine Şapeli tavan Michelangelo tarafından Michelangelo tarafından Roma'daki Sistine Şapeli'nin tavanı üzerine boyanmış ünlü freskler, ilk insan olan Adam'ı yaratan ünlü bir Tanrı imgesi içerir. Sahnenin dikkatle oluşturulmuş ayrıntılarından biri, insan beyninin şeklini andıran Tanrı figürünü ve bir melek evini çevreleyen bulut veya çığır açan pelerintir. Evet, ciddi: Johns Hopkins Tıp Fakültesi'ndeki iki nöroanatomisyen tarafından 2010 yılında yayınlanan araştırmalar , beyin şeklindeki bulut ile insan beyni arasındaki sihirli, optik sinir, pituitör bezi ve omuriliği temsil eden boyalı özellikler de dahil olmak üzere pek çok benzerliğini vurguladı. arter. Araştırmacılar, Michelangelo'nun insan anatomisi üzerinde çalıştıklarını ve hatta tablolarında gerçekçilik yapacak ayrıntıları öğrenmek için cesetleri parçaladıklarını belirtti. Böylece beyin şeklini ve ana anatomik özelliklerini biliyordu. Bilim adamları, Michelangelo'nun Tanrı'nın sadece Adamı yaşamla değil, akıl ve zeka ile donattığını göstermek için bilerek beyin şeklinde bir bulut ya da peluş boyadığını düşünüyor. Edgar Degas'ın Portresi Kaybedildi Fransız sanatçı Edgar Degas, çağdaş Vincent van Gogh gibi, boyalı tuvallerini, para sıkışık olduğunda ya da daha önceki eserlerin temyizini kaybettiği zaman tekrar kullandı. 2016'da Avustralya'daki araştırmacılar, daha önce görülmemiş bir portresi Degas tarafından, Melbourne'daki Victoria Victoria Ulusal Galerisi'nde asılı olan daha sonraki bir portre altındaki boya tabakalarından yeniden inşa ettiklerini açıkladı. Daha sonraki portresin uzun zamandan beri Degas'ın daha önceki bir eserini kapsadığı biliniyor ve orijinalin çizgileri boyanmış yaşlandıkça belirginleşti. Melbourne'daki Avustralya Synchrotron tesisindeki resim üzerinde X-ışını floresan ve absorpsiyon deneyleri gerçekleştirerek, araştırmacılar gizli görüntüyü yeniden yaratmayı ve bu konuyu Emma Dobigny, bir sanatçının modeli olarak Degas ve diğer ressamlar için yerinde oturtmayı başardı. 1870'ler. [ Degas'ın gizli portresi hakkında daha fazla bilgi ] Hans Holbein'in Büyükelçileri "The Ambassadors", hayatının büyük bölümünü Tudor İngiltere'de yaşayan ünlü bir Alman portre sanatçısı Hans Holbein'in bir tablosudur. Modern unvanıyla anılan beyefendiye ek olarak, resim, bir dünya küresinin en eski bilinen temsillerinden biri olan dikkatle ayrıntılı bilimsel enstrümanlar ve olağanüstü resim tasvirleri de dahil olmak üzere, büyük tartışmalara yol açan pek çok merak uyandıran ayrıntıyı içermektedir. Ana imajın tabanında aşırı bir perspektif içinde üretilen bir insan kafatası. Anamorfik kafatasının oranları bozulmuştur, böylece normal perspektifte keskin bir açıdan görülebilir veya görüntüye göre yerleştirilmiş bir ayna kullanılır. Bazı sanat tarihçileri, resmin merdivenlerin yanında durması düşüncesindeydiler, bu nedenle kafatası merdivenlerden yukarı çıkan insanlar tarafından görülebilirdi. Holbein'in neden kafatasını ve olağandışı, yerinde olmayan bakış açısını seçmeyi seçtiği konusunda çok tartışmalar var. İnsan kafatasının motifi, insan yaşamlarının ve dünyevi ihtişamların geçiciliğinin bir hatırlatıcısı olarak "vanitas" veya "memento mori" olarak bilinen Rönesans tablolarında ortaktır. Resimdeki pek çok bilimsel ve gezici araç, Dünya, Avrupa, Afrika ve Yeni Dünyayı gösteren harika ve ayrıntılı bir dünyayı içeriyor; göksel bir dünya; çok yüzlü güneş saati; bir astrolab; bir çeyrek; gökyüzündeki üç nokta arasındaki açıları ölçmek için tasarlanmış bir torqetum. Enstrümanlar üzerindeki ayarların analizi, bazı araştırmacılara, Hıristiyan takvimindeki çarmıha gerilme biçiminin resmi tarihini gösterilen İyi Cuma'ya atıfta bulunduğunu ileri sürmektedir. Bu, resmin sembolik anlamlarına dair daha şifreli bir ipucudır. Rembrandt van Rijn'in Kendi Portreleri Hollandalı ressam Rembrandt van Rijn aynalarla en iyi çalışmasını sağladı mı? 2001'de İngiliz sanatçı David Hockney ve Amerikalı fizikçi Charles Falco, Rembrandt ve diğer Eski Ustalar'ın, hayatları andıran sahneleri ve portreleri oluşturmak için mercek ve eğimli aynaların kullanımına büyük ölçüde dayandığına dair göstergeler bulduklarını açıkladılar. Ve Ağustos 2016'da Birleşik Krallık'taki iki araştırmacı, sanatçı Francis O'Neil ve fizikçi Sofia Palazzo Corner, Rembrandt'ın eğimli aynalar ve objektif kombinasyonlarını, ünlü portresini oluşturmak için nasıl kullanabileceğini açıklayan Journal of Optics'te bir çalışma yayınladı . Araştırmacılar, Rembrandt'ın kendi portrelerinde, portrelerin merkezindeki güçlü ışık ve kenarlarda göreli karanlık gibi teorisini destekleyen birçok ayrıntıya dikkat çekiyorlar; bu da eğri aynalar tarafından yansıyan yansımalarda görülüyor. Vinçli Van Gogh'un Yaması Vincent van Gogh hayatının büyük kısmı için çok fakirdi ve birçok mücadele veren ressam gibi, eski tuvallerini tekrar kullandı. Amsterdam'daki Van Gogh Müzesinde 20'ye kadar resim, ya da sanatçının tüm koleksiyonunun yaklaşık yüzde 15'inde sanatçının daha önceki bestelerini kapsadığı biliniyor. 2008'de Hollanda ve Fransa'da bilim adamları tarafından yapılan araştırmalar, Van Gogh'un "Patch of Grass" in altında gizlediği, 1886'da veya 1887'de Paris'te boyalı daha önce bilinmeyen bir portresi ortaya çıkardı. Araştırmacılar, yüzeydeki boyayı etkilemeden, gizli bir katmanın pigmentlerindeki kimyasal elementleri tanımlamak için bir sinkrotron hızlandırıcısı tarafından üretilen güçlü X-ışınları kullandı. X-ışını taramalarından elde edilen veriler, Van Gogh'un sanatçı olarak çok erken kariyerinden kopuk bir Hollanda çiftçiliğinin portresinin dijital görüntüsünü yeniden oluşturmak için kullanıldı. Araştırmacılar, gizli portrenin 1884-1885 yılları arasında boyandığını ve Van Gogh'un tarım köyü Nuenen'in yakınında yaşadığını ve birçok yerel halkın portresini çizdiğini düşünüyorlar. Paris'e vardığında, araştırmacılara göre, yaşlı bir kadının portresinin "umutsuzca moda" olduğunu düşündü ve renkli bir Paris tarzı çiçekli sahne ile üzerine boyamaya karar verdi. Vincent van Gogh'un Gece Kahve Terası Vincent van Gogh'un 1888'de çıkardığı "Gece Café Terrace" tablosu, bazıları tarafından Leonardo Da Vinci'nin "Son Akşam Yemeği" nin bir sunumunu içerdiği düşünülüyor. Resim, Hollandalı sanatçının 1890'da ölümünden birkaç yıl önce yaşadığı Arles kasabasında aydınlatılmış bir kafe gösteriyor. Kafedeki merkezi figür, masalara oturan insanlar tarafından çevrili beyaz bir gömlek ve önlük giyen uzun saçlı bir garson. Bağımsız araştırmacı Jared Baxter, bir sanatçı olarak kariyerine başlamadan önce van Gogh'un derin dindar olduğunu savunuyor ve Baxter, resmin Da Vinci'nin orijinali üzerine modellenen çeşitli sanatçılar tarafından "Son Akşam Yemeği" türündeki bir türün tümüne bir örnek olduğunu düşünüyor. Baxter ayrıca, pencerenin çerçevesinin garson sırtının arkasında, çapraz şekli ile iyi aydınlatılmış cafenin gökyüzünde görünüşünü (karanlık sokakların dışındaki karanlık caddelerle karşılaştırıldığında) ve trafiğe kapalı Yahuda'yı temsil edebilecek kapının yanında duran gölgeli figür üzerine notlar. Leonardo da Vinci'nin Son Akşam Yemeği Leonardo da Vinci'nin ünlü İsa ve öğrencilerine Son Akşam Yemeği'nde gösterilmesi, Dan Brown'ın 2003 Daix romanında "The Da Vinci Code" adlı romanında ve 2006'daki kitaptaki film uyarlamasında tasvir edildiği gibi, son yıllarda popüler bazı teorilerin merkezinde yer alıyor. Tom Hanks'in oynadığı Fakat sanat tarihçileri için da Vinci'nin Son Akşam Yemeği, dönemin yenilikçi bir şekli olan etkileyici kompozisyon ve perspektif kullanımı için önemlidir. Da Vinci, figürleri ve duvarları, Milano'daki bir manastırdaki bir yemek salonunun yukarısındaki, orijinalin boyandığı duvardaki çiviyeden yayılan tellere hizaladı. Da Vinci, özel hazırlanmış tempura boyalar yarattı, böylece kurutmadan önce ıslak sıva üzerinde çabucak çalışmak yerine, duvar boyundaki resim üzerinde vakit harcamıştı. Manastırın başkan yardımcısı, resmin çok uzun sürdüğünden şikayet edince, öfkeli sanatçının başrahipin yüzünü hain vekil Judas'ın modeli olarak kullanmakla tehdit ettiği söylendi. Sonuçta, da Vinci, soldan beşinci olarak oturan Judas için mükemmel haince yüzü bulmak için Milan cezaevlerini ziyaret etti. Profesyonel sanat tarihçileri, "Da Vinci Yasası" ndaki Son Akşam Yemeği hakkındaki komplo teorilerine ve bu konunun broşüründe yer alan diğer kitaplara dair hiçbir kanıt bulunmadığını söylüyor; İsa'nın solundaki rakamın, elçi John'un yerine kadın takipçisi Mary Magdalene olarak tanımlanmasını reddettiler. Leonardo da Vinci'nin Mona Lisa Fransız bilim adamı Pascal Cotte, bu yılın başlarında dünyanın en ünlü portresi Leonardo da Vinci'nin Mona Lisa'sının altında farklı bir kadının gizli bir imajını bulduğunu açıkladı. Cotte 2004 Paris'te Louvre Müzesi'ndeki Mona Lisa'yı farklı frekansların yoğun ışıkları altında inceleyebildi. Daha sonra bu deneylerin verilerini analiz etmek için 10 yılı aşkın bir süre geçirdi. Cotte, yaptığı araştırmanın Mona Lisa tuvalinin orijinal portresini ortaya çıkardığını belirtti ancak, doğrudan sanatçıya değil de yan tarafa bakan farklı bir kadın tasvir etti. Da Vinci, yaklaşık 1506 yılında Mona Lisa'yı boyadı. Genelde bir ipek tacirinin karısı olan Florence'den Lisa Gherardini'yi canlandırdığı düşünülüyor. Ancak, Cotte orijinal Mona Lisa'nın Pacifica Brandano adlı zamanın farklı bir Floransa kadını olduğunu düşünüyor. Ancak tüm sanat uzmanları Cotte'nın araştırması tarafından ikna edilmemiştir. Bir sanat tarihçisi, yöntemlerinin Leonardo'nun son portre oluşturmak için kullandığı orijinal fırça stoklarından yapay bir görüntü oluşturabileceğini ancak farklı bir portre oluşturmadığını ileri sürdü. Jan van Eyck'in Arnolfini Portresi Hollandalı ressam Jan van Eyck'in Arnolfini Portresi, Giovanni di Nicolao Arnolfini adlı İtalyan tüccarını ve Flaman kenti Bruges'de yaşayan karısını canlandırdığı düşünülüyor. Resim, çiftin ve çevresinin canlı ve detaylı tasvirleri ve odanın duvarına asılı çerçeveli dairesel bir ayna ile karmaşık bir yansıma içeren kompozisyonunun kesin geometrisi nedeniyle kutlanmaktadır. Resimdeki ayrıntılar, gizli sembolizmi hakkında, çiftin el ele verme biçiminden küçük köpeğin anlamına, dikkatsizce yerleştirilen ayakkabı çiftlerine ve avizedeki tek mum ışığına ilişkin pek çok kuramı tetikledi. Sanatçının imzası da odanın duvarına grafiti gibi görünüyor: "Jan van Eyck burada, 1434." Resmin ortasına yakın duvardaki dairesel dışbükey ayna, sahnenin boyandığı gibi odanın karmaşık bir yansımasını ortaya çıkarıyor - kapının yanında duran, biri sanatçı olabilecek biri. Van Eyck, sahneyi arkadan boyamak için gerçek dışbükey ayna kullanıp bilinmediğini, ancak görüntüdeki kavisli çarpıklıkları neredeyse tamamen optik açıdan mükemmel buluyor, uzmanlar söyledi. 1930'lardan itibaren çekişmeli bir teori, sahnenin çiftin evliliğinin bir temsilidir ve ayna görüntüsü ile van Eyck'in tarihli imza, evlilik için yasal olarak kayıt olmak üzere iki tanık da dahil olmak üzere tasarlanmıştı. . Fakat, bu teori, çoğu sanat tarihçisi ve resmin sergilendiği Londra, İngiltere'deki Ulusal Portre Galerisi'nin küratörleri ile artık pek hoş karşılanmıyor. Farklı Arnolfini Portresi, Kermit Kurbağa ve Bayan Piggy özellikli bir Muppet versiyonu da dahil olmak üzere, popüler kültürde genellikle referans ve parodi haline getirildi. Ridley Scott'un 1982'deki bilim kurgu filmi "Blade Runner" da, ödül avcısı Rick Deckard (aktris Harrison Ford'un oynadığı), içinde bulunduğu duvarın asılı olduğu dairesel, dışbükey bir ayna yansımasını yakınlaştırarak izlediği androidler hakkında ipuçları buluyor. Bir fotoğraftaki oda.